Nigdy nie zgodziłabym się na przedłużenie życia, nawet gdyby mi za to płacono. Bo i po co? Żeby patrzeć, jak umierają Twoi najbliżsi? Żeby wdychać coraz więcej spalin? Żeby oglądać coraz głupsze programy w tv, albo patrzeć na coraz większą rozpustę? Świat nie idzie w dobrym kierunku. Dostałam swoją pulę dni do przeżycia, zostało mi określone jakieś przeznaczenie i sens na tym świecie. Muszę to wykorzystać w 100%. Każdy dzień trzeba z uśmiechem odkreślać na kalendarzu, ciesząc się z niego (bez znaczenia jest, czy radość ma być spowodowana tym, że coś miłego się przydarzyło, czy tym, że wreszcie się skończył) i rozliczając siebie samego z dobrych uczynków, czy poczynionych osiągnięć w rozwoju osobistym. Trzeba też przygotować grunt dla nowego pokolenia z nadzieją, że odwrócą lub zatrzymają oni zniszczenia, jakie spowodował dotychczas człowiek. A później usunąć się z godnością, dając szansę wykazania się naszym następcom. Jeśli nie potrafię tego wszystkiego zrozumieć i zrobić teraz, to po co mi dodatkowe 100 lat? Żeby się pogrążać w bezradności? I odwrotnie - jeśli już to wszystko wiem i wykorzystuję swoje możliwości do cna, to po co mi dodatkowe 100 lat? Czy to przywróci pokój na świecie?

Nigdy nie zgodziłabym się na przedłużenie życia, nawet gdyby mi za to płacono. Bo i po co? Żeby patrzeć, jak umierają Twoi najbliżsi? Żeby wdychać coraz więcej spalin? Żeby oglądać coraz głupsze programy w tv, albo patrzeć na coraz większą rozpustę? Świat nie idzie w dobrym kierunku. Dostałam swoją pulę dni do przeżycia, zostało mi określone jakieś przeznaczenie i sens na...

Nie podoba mi się kierunek w jakim zmierza świat. Oczywiście rozwój technologii jest fascynujący, ale nie jest mi ona potrzebna do życia. Cenię sobie minimalizm i poniekąd przeraża mnie nadmiar wszystkiego, tyle możliwości do wyboru w każdej dziedzinie życia przyprawia o zawrót głowy.

Ludzie sami szykują sobie zagładę niszcząc przyrodę, wywołując konflikty zbrojne i nie dbając o nadmierną konsumpcję. Są coraz bardziej egoistyczni, nastawieni na własne potrzeby. Jest coraz więcej agresji i chamstwa. Kultura i media oferują coraz więcej brutalności.

Nie znaczy to, że widzę świat w czarnych barwach. Ale nie akceptuję tych zmian, bo są na gorsze. Życie powinno być godne, bez strachu i lęku o swoją przyszłość. Dlatego nie chcę żyć kolejne 100 lat i zmieniać się w cyborga bez uczuć. Bez bliskich mi osób to będzie wegetacja w świecie coraz bardziej rozwijającej się sztucznej inteligencji.

Nie podoba mi się kierunek w jakim zmierza świat. Oczywiście rozwój technologii jest fascynujący, ale nie jest mi ona potrzebna do życia. Cenię sobie minimalizm i poniekąd przeraża mnie nadmiar wszystkiego, tyle możliwości do wyboru w każdej dziedzinie życia przyprawia o zawrót głowy.

Ludzie sami szykują sobie zagładę niszcząc przyrodę, wywołując konflikty zbrojne i nie...

Jedną z moich najcenniejszych umiejętności jest umiejętność psucia wszystkiego - ze sobą samą na czele! Czy bym oddała tę cechę? Chętnie! Myślę, że samo pozbycie się tej umiejętności dodałoby mi kilka lat w zdrowiu - bez połamanego kręgosłupa, bez dziury w dłoni czy szramy w poprzek łuku brwiowego... Pytanie tylko czy chciałabym żyć o 100 lat dłużej? Chyba nie... mając w głowię ograniczony czas staram się wyciskać z niego maksimum, boje się że dodatkowe 100 lat spowodowałoby że krótko mówią zmarnowałabym ten czas na "nicnierobieniu" a nie o to w życiu chodzi!

Jedną z moich najcenniejszych umiejętności jest umiejętność psucia wszystkiego - ze sobą samą na czele! Czy bym oddała tę cechę? Chętnie! Myślę, że samo pozbycie się tej umiejętności dodałoby mi kilka lat w zdrowiu - bez połamanego kręgosłupa, bez dziury w dłoni czy szramy w poprzek łuku brwiowego... Pytanie tylko czy chciałabym żyć o 100 lat dłużej? Chyba nie... mając w...

Wypadłam chyba z rytmu jakieś pół roku temu. Może tak naprawdę trochę wcześniej.. Zawsze chyba nie nadążałam trochę za narzucanym przez otoczenie z boku tempem. Ale czy na pewno chciałam nadążać? Chciałam i chcę być po prostu sobą. Ale od pewnego czasu czuję, że są rzeczy, z którymi powinnam się zsynchronizować... by jeszcze zdążyć spełnić marzenia, być szczęśliwa.. a więc propozycja dla mnie w tym momencie niezwykła - mogę przedłużyć swoje życie o kolejne 100 lat? Ale czy naprawdę tego chcę? Mogłabym poświęcić swój mały dar... w zamian za czas. Lubię rysować, tworzyć, wymyślać. Na pewno umiem też parę innych rzeczy, które mogłabym w zamian rozwinąć... Ale chyba nie chcę... Nie ze względu na poświęcony dar... ale ze względu na to, że to byłaby ucieczka - przed byciem tu i teraz. Przed stawieniem czoła problemowi, życiu w tym momencie - bo miałabym na to jeszcze tyle czasu...;) Nie, z pewnością to nie jest dobra propozycja dla osoby o takim charakterze jak ja;) To mnie nie zmotywuje do zmian, których muszę dokonać tu i teraz.

Wypadłam chyba z rytmu jakieś pół roku temu. Może tak naprawdę trochę wcześniej.. Zawsze chyba nie nadążałam trochę za narzucanym przez otoczenie z boku tempem. Ale czy na pewno chciałam nadążać? Chciałam i chcę być po prostu sobą. Ale od pewnego czasu czuję, że są rzeczy, z którymi powinnam się zsynchronizować... by jeszcze zdążyć spełnić marzenia, być szczęśliwa.. a więc...

Chętnie przedłużę sobie życie w zamian na umiejętność. Na szczęście nie posiadam, żadnej najcenniejszej umiejętności, gdyż wszystko, co robię kończy się katastrofą. Podejrzewam, że zapał jest moją cechą, która pozwala mi próbować wszystkiego bez strachu, jednak nie jest to umiejętność. Sama nie wiem co by tu oddać, aby przedłużyć życie o 100 lat. Umiejętność zjednywania sobie ludzi, wydaje się bardzo cenną jednak podczas długiego życia będzie zbędna, gdyż wszyscy bliscy umrą a ja zostanę całkiem sama. Mimo to, że będę samotna, chcę zobaczyć jak świat się rozwinie, jakie książki, filmy i muzyka powstaną. Życie to wspaniała możliwość, nawet jeśli coś się po drodze utraci to chętnie dotrwam do końca, aby zostać cichym świadkiem.

Chętnie przedłużę sobie życie w zamian na umiejętność. Na szczęście nie posiadam, żadnej najcenniejszej umiejętności, gdyż wszystko, co robię kończy się katastrofą. Podejrzewam, że zapał jest moją cechą, która pozwala mi próbować wszystkiego bez strachu, jednak nie jest to umiejętność. Sama nie wiem co by tu oddać, aby przedłużyć życie o 100 lat. Umiejętność zjednywania...

Każdy z nas boi się śmierci. Mam 20 lat, mimo to zdarza się, że myślę: "Co będzie dalej?", "Jak będzie wyglądał świat, kiedy mnie tutaj nie będzie?" . Każdy z nas chce żyć jak najdłużej, ale kiedy się głębiej zastanowimy to czy naprawdę tak jest? Dostaję pytanie czy zgodziłabym się przedłużyć swoje życie o sto lat? Liczę, kalkuluję. W tej chwili jak już mówiłam mam 20. Jeśli miałabym umrzeć jutro, to rachunki nasuwają się same. 20 + 100 = 120. Wiecie co to oznacza? Że musiałabym patrzeć na śmierć moich bliskich, którzy powinni umrzeć po mnie. Moja odpowiedź brzmi : NIE, ABSOLUTNIE NIE. Dokładając do tego drugą cześć warunku, czyli oddanie jednej ze swoich umiejętności, jestem jeszcze bardziej przekonana co do słuszności mojego zdania. Potrafię aktywnie słuchać. Nie muszę nikomu dawać rad, po prostu słucham. Teraz sobie wyobrażam, że przychodzi do mnie osoba, która to uwielbia, a ja jestem inna? Dlaczego? A dlatego, że nie jestem już sobą. Bo odebrano mi tę umiejętność na rzecz długowieczności. Nigdy. Mogę umrzeć jutro, ale chce umrzeć jako ja.

Każdy z nas boi się śmierci. Mam 20 lat, mimo to zdarza się, że myślę: "Co będzie dalej?", "Jak będzie wyglądał świat, kiedy mnie tutaj nie będzie?" . Każdy z nas chce żyć jak najdłużej, ale kiedy się głębiej zastanowimy to czy naprawdę tak jest? Dostaję pytanie czy zgodziłabym się przedłużyć swoje życie o sto lat? Liczę, kalkuluję. W tej chwili jak już mówiłam mam 20....

Osoby niewidome mają lepiej rozwinięty zmysł słuchu. Osoby, które w wyniku wypadku trafiają na wózek inwalidzki odkrywają w sobie nowe talenty. Po prostu dostosowujemy się do nowej sytuacji. Tracąc moją największą umiejętność (nieważne jaką) rozwinęłabym inną. Dzięki temu, że żyłabym 100lat więcej może naukowcom udałoby się odkryć sekret długowieczności, a tym samy pozwolić sporej liczbie ludzi żyć dłużej? W tym moim bliskim. Ich utrata boli najbardziej. Prawda jest taka, że nawet w ciągu naszego "krótkiego" życia kogoś stracimy i będziemy się mierzyć z tym bólem. Nie tylko przez śmierć, przyjaciele potrafią zranić i zostawić. Wiedząc, że dostaje pewne 100lat dłużej robiłabym rzeczy, które dla innych zostają w sferze marzeń, zdobycie K2 zimą czy lot w kosmos. Mogłabym się uczyć od najlepszych ludzi epoki, może zaowocowałoby to jakimś odkryciem. Starałabym się dać jak najwięcej z siebie. Byłoby to sporym wyzwaniem, ale przecież nie mogłabym zmarnować takiej szansy ze strachu przed samotnością, bólem... po prostu życiem.

Osoby niewidome mają lepiej rozwinięty zmysł słuchu. Osoby, które w wyniku wypadku trafiają na wózek inwalidzki odkrywają w sobie nowe talenty. Po prostu dostosowujemy się do nowej sytuacji. Tracąc moją największą umiejętność (nieważne jaką) rozwinęłabym inną. Dzięki temu, że żyłabym 100lat więcej może naukowcom udałoby się odkryć sekret długowieczności, a tym samy pozwolić...

Pewnie mam jakieś ukryte talenty, tylko jeszcze o nich nie słyszałam ☺. Przydałoby mi się te dodatkowe 100 lat, żeby je odkryć. I tu pojawia się problem, bo nie miałabym czego zastawić 😛. Chyba, że weźmie się pod uwagę moją łatwość do zapamiętywania dat i przypominania sobie ich w niesprzyjających momentach (o wydarzeniach historycznych mowa)😂. Pozytywne jest w tym wszystkim to, że nigdy nie zapominam o urodzinach i imieninach ważnych dla mnie osób i o rocznicach ślubu też pamiętam 😆.

Pewnie mam jakieś ukryte talenty, tylko jeszcze o nich nie słyszałam ☺. Przydałoby mi się te dodatkowe 100 lat, żeby je odkryć. I tu pojawia się problem, bo nie miałabym czego zastawić 😛. Chyba, że weźmie się pod uwagę moją łatwość do zapamiętywania dat i przypominania sobie ich w niesprzyjających momentach (o wydarzeniach historycznych mowa)😂. Pozytywne jest w tym...

Czy bym chciała? W pierwszym odruchu-No jasne, no pewnie, oczywiście że tak. Co mogłabym oddać? Oj tyle mam zalet, tyle umiejętności coś bym oddała. Może roztrzepanie, może empatię, może rysowanie. Może dobry wzrok. Może nadwrażliwy słuch. Może mój węch psa gończego-jak mawia pan mąż. Może mój mały egoizm. Może...oj bliscy z chęcią oddaliby mój pyskaty jęzor, a może mój upór...
Po chwili przemyślenia, ale jak to? sama? bez bliskich? przyjaciół? O nie.
Bo jak...jak żyć staremu, samemu, samotnemu? Jak patrzeć na śmierć bliskich, kochanych? Jak tułać się po świecie samemu? Jak tęsknić za tymi, których obok mnie nie ma? Jak być ciężarem dla kolejnych pokoleń? Jak patrzeć na zmieniający się świat i nie móc się nim cieszyć z bliskimi? Jak będąc starym dziwolągiem znaleść prawdziwych przyjaciół? No jak? No nie, jednak to nie dla mnie.
A poza tym, jak żyć tyle lat z emerytury z ZUS ;-)

Czy bym chciała? W pierwszym odruchu-No jasne, no pewnie, oczywiście że tak. Co mogłabym oddać? Oj tyle mam zalet, tyle umiejętności coś bym oddała. Może roztrzepanie, może empatię, może rysowanie. Może dobry wzrok. Może nadwrażliwy słuch. Może mój węch psa gończego-jak mawia pan mąż. Może mój mały egoizm. Może...oj bliscy z chęcią oddaliby mój pyskaty jęzor, a może mój...

Prawdopodobnie wybierając długowieczność, po czasie, zabiłabym się sama.
Życie to czas, który mi pozostał z ludźmi których kocham. Bez nich nie umiem nawet oddychać. Żyjąc aż tyle, straciłabym ich wszystkich, więc zmieniam zdanie - nie musiałabym nic robić, ta długowieczność sama by mnie zabiła. Nie dałabym rady. Samotnie, każdego dnia. Poza tym, istnieje życie wieczne, ale nie tu i nie teraz dla mnie. Przechodząc do sedna: za nic nie przyjęłabym takiej propozycji.

Prawdopodobnie wybierając długowieczność, po czasie, zabiłabym się sama.
Życie to czas, który mi pozostał z ludźmi których kocham. Bez nich nie umiem nawet oddychać. Żyjąc aż tyle, straciłabym ich wszystkich, więc zmieniam zdanie - nie musiałabym nic robić, ta długowieczność sama by mnie zabiła. Nie dałabym rady. Samotnie, każdego dnia. Poza tym, istnieje życie wieczne, ale...